30 AĞUSTOS
30 Ağustos tüm zaferlerin en büyüğü, onlarca emperyalistlerin parça parça işgal ettikleri vatan toprağımızın yeniden özgürlüğüne kavuştuğu şehitlerimizin kanıyla bedel ödediğimiz, tarihin en şanlı sayfasıdır.
Büyük taarruz, kurtuluş savaşı sırasında Türk ordusunun işgalci kuvvetlere kesin ve son hamleyi gerçekleştirmek ve düşman birliklerini Anadolu’dan atmak için planlanmış’ gizli’ bir harekattı.
Bir ülke tarihindeki kanla yazılmış şanlı zaferleriyle övünür, o ülkeyi var eden vatan toprağından bir karışını bile vermemek için ,canını hiç düşünmeden feda eden yiğitlerin bıraktığı topraklarda tüm zaferlerimiz gibi 30 Ağustos da onurla şerefle saygıyla kutlanacaktır.
Bir başkumandan hayâl edin: Bir taraftan işgal edilmiş memleketini düşman çizmelerinden kurtarabilmek için çok yakında başlatacağı ölüm-kalım taarruzunun hazırlıkları ile meşgul olsun ama bir taraftan da geride bırakmaya mecbur kaldığı hasta annesini düşünsün…
Ama o muzaffer kumandanın, vatanını kurtarmaya çalıştığı Büyük Taarruz günlerinde, Ankara’da hasta yatağında bıraktığı annesini de hatırından çıkartmadığı ve cephedeki en dağdağalı günlerde bile Zübeyde Hanım’ın sağlığı hakkında Ankara ile yazışmalar yaptığı pek bilinmedi…
Her türlü sıkıntısına rağmen, annesini unutmayan o cendere içinde bile Ankara’yla gizli görüşmeler yaparak durumunu takip eden Mustafa Kemal ,büyük taarruz gizli tutulduğu için, Meclis’teki Kalem Müdürlüğü vasıtası ile annesine yine şifreli bir telgraf gönderdi:
“Muhterem validem hanımefendiye,
Fuat ve Hayati Beyler’den sıhhat ve âfiyetiniz hakkında aldığım malûmattan fevkalâde memnun oldum.
Hamdolsun, ben de âfiyetteyim. Dün, İsmet Paşa Hazretleri ile görüşmek üzere Konya’dan Akşehir’e geldim. Kemâl-i hürmetle ellerinizden öper, Fikriye Hanım’a selâm-ı mahsus ederim.
Her zaman devam-ı âfiyetinizi cenâb-ı haktan niyaz eylerim.
Başkumandan Mustafa Kemal”.
Savaş hazırlıkları gizli tutulduğu için Paşa telgrafında sadece “İsmet Paşa ile görüşmek için Akşehir’e gittiğini” söylüyordu…
Zübeyde Hanım, oğluna hemen ertesi gün, yani 22 Ağustos 1922’de yine telgrafla cevap verdi. Rahatsızlığının gittikçe artmasına rağmen Mustafa’sının içinin rahat olması için “iyiyim” deyip günlük meselelerden bahsediyor, meselâ evlâtlığı Afife Hanım’ın Ankara’ya gelmek üzere olduğunu yazıyordu:
“Evlâdım. Telgrafını aldım. Âfiyet haberinden çok memnun oldum. Midhat’ı gördün mü? Afife gelecek, yoldadır.
Merak etme. Ben iyiyim. İsmet Paşa Hazretleri’nin ve senin gözlerinizi öperim evlâdım.
Zübeyde”.
İşte büyük liderin annesi de böyle cesur, metanetli ve onurlu olur, gittikçe kötüleştiği ve öleceğini bildiği halde Vatan uğruna can veren binlerce şehidin Komutanı evladı bile olsa onun yapmış olduğu görevinin zorluğunu bilerek durumunu saklamıştır, nitekim, Zübeyde Hanım büyük zaferin ardından sadece dört buçuk ay yaşayabilecek ve hayata 14 Ocak 1923’te İzmir’de veda edecekti.
Tek bir adam tek başına her türlü baskıya ,zulme,ve yokluğa rağmen askerinin ayağında çarık çoğunun içine giyeceği çorabı bile yokken, midelerinin açlıktan kramlar içinde inim inim inlediği, günlerce uykusuz kaldıkları, düşmana sıkacak sayılı mermilerini ”Mecidiye altını” gibi sarıp sarmaladıkları, o anda ne anne ne baba ne kardeş ne de sevgili akıllarının ucuna bile gelmeyen bu aslan parçalarının tek bir düşüncesi vardı, ”Ya İstiklal Ya Ölüm”.
Ölüm zaten kaçınılmaz olandı, onların kaygısı ölmeden önce kaç düşmanı def edecek olmalarıydı.
Tarihin tozlu sayfaları, şu an oturdukları yerde ahkam kesenler, oturdukları koltuklarda kendilerini büyük lider sananlar, bir çok hayali ‘zan’ içinde ölüp gidenlerle doludur.
30 Ağustos ve Başkumandan Zafer bayaramımız kutlu olsun.
Başta Mustafa Kemal ATATÜRK olmak üzere tüm şehitlerimizin ruhları şad, mekanları cennet olsun.
NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE..
Sevgilerimle…
Haşmet GÜRBÜZ
Genel Sanat Yönetmeni
EGEDE YAŞAM ::: Özgür İnternet Gazetesi
Halkın ve Sadece Haklının Yanında…
YAŞASIN CUMHURİYET…