BEN BİR SOKAK KÖPEĞİYİM…SOKAKLARDIR SAHİBİMİZ…

( sokak köpeğinden meclise mektup)
Ben sokaklarda doğmadım ki !…
Sokaklardada doğmuş olabilirim…
Benimde bir anam babam oldu…
Sonra ;
Birilerinin gelip gelip başımı okşadığını…
Kucaklarına alıp sevdiklerini…
Benimle oynadıklarını hatırlıyorum…
Yemek ve su kabımı…
Kulübemi…Sıcacık yatağımı…
Onlar benim sahiplerimdi…
Onların yanında sevgiyle dolaşır…
Çok mutlu fotoğraflar çekilirdim onlarla…
Top oynardım birlikte…
Onlar atardılar topu…
Her defasında koşar getirir…
Koyardım önlerine…
Kırlarda dolaştım…Bayırlarda koştum..
Her defasında…
Birlikte evimize…
Yaşadığımız mutlu yuvamıza döndük..
Sabahları uyandık birlikte…
Geceleri uyanırdım…
Bir ses duyduğumda sokakta…
Gecenin sessiz karanlığında…
Kötü emelli insanların varlığına havlardım…
Korurdum evimizi…
Severdi bütün ev halkı beni…
Çok güzel bir mutlu aileydik birlikte…
Benim adım “ Kont “tu…
Gerçekten kont gibi yaşardım…
Sonra ne oldu bilmiyorum…
Beni eve getiren…
Önce büyükbaba…
Sonrada büyükanneyi kaybettik…
Rahmetli oldular birer birer…
Bende yaşlanmıştım…
Artık eskisi gibi evin çocuklarıyla ne gezmelere çıkabiliyorduk…
Nede oynayabiliyorduk…
Onlarda büyümüşlerdi…
Benimle eskisi gibi ilgilenmeleri…
Başımı okşamaları bile hemen hemen yok gibiydi…
Kaç defa…
Bayırlarda oynadığımız topu…
Her defasında önlerine koydum…
Tekrar atarlarda…
Koşarak topu yakalayıp önlerine getiririm diye bekledim…
Ama yapmadılar…
Hissetmiştim birşeyler olacağını…
Artık beni sevmiyorlardı…
Bir başımı okşamaları bile yoktu…
Bir yumuşak sevgi sözcüğü bile duymaz oldum…
Sadece bir tas suyum yemeğim konurdu önüme…
Bahçe kapısınıda son zamanlarda açık bırakırlardı…
Gitmemimi isterlerdi acaba ?…
Çıkmak istemezdim…
Tek başımada dolaşmak…
Benim işim olamazdı…
Ailemdi benim…
Büyükbaba…Büyükanne..Ağbiler…
Ablalar…Yeğenler…
Bir gün!…
Rüzgarlı bir sonbahar günü…
Hava kararmak üzeriydi…
Beni her zaman oturduğum arabanın arka koltuğuna oturttular…
Ailenin beni en çok seven büyük oğlu…
Arabayı çalıştırdı…
Bir müddet gittik…
Sokaklar geçtik…
Parklar geçtik…
Büyük büyük evlerin önünden geçtik..
Meydan gibi bir yerde durduk…
Sanki kasabanın çarşı meydanı gibiydi…
Havada iyice kararmıştı…
Beni buraya getiren ailenin en büyük oğlu…
Açtı arka kapıyı…
Hızlı hızlı…
Beni indirdi arabadan…
O an göz göze geldik…
Kaçırdı gözlerini benden…
Sadece bir başımı okşayarak…
Hızla uzaklaştı…
Anlamıştım…
Daha arabaya bindirirken anlamıştım..
Artık terkedilme zamanım gelmişti…
Ailem…
15 yıl birlikte geçirdiğim…
Ellerinde büyüdüğüm…
Onlarla oynadığım…
Kırlarda bayırlarda koştuğum…
Birlikte çekildiğimiz fotoğraflarım…
Hepsi gözümün önünde…
Bir film şeridi gibi…
Terkedilmiştim…
Sokağa bırakılmıştım…
Bir müddet bekledim…
Bilemiyorum…
Belkide saatlerce bekledim…
Tekrar sahiplerim…
Pişman olmuşlardır…
Gelir alırlar beni diye…
Bekledim…
Bekledim…
Ama gelmedi…
Kimse gelmedi beni almaya…
Terkedilmiştim…
Sokağa bırakılmıştım…
Çaresiz…Yapayalnız…
Ne yapmalıydım hiç bilemedim…
İsteseydim geri dönebilirdim…
Sezgilerim…Hislerimle…
15 yıl yaşadığım evi bulabilirdim…
Ama yapmadım…
Dönmek istemedim…
Köpekte olsam bende bir candım…
Onurum vardı…
Gururum vardı…
Kırılmıştım…
Onların can yoldaşıydım…
Beni sokağa atmamalıydılar…
Artık ben bir sokak köpeğiydim…
Herkesin…
Her gün yollarda…
Sokaklarda…
Çarşılarda dolaşan…
Hayırsever insanların…
Çarşı esnafının…
Bir kap yemek bir kap su…
Kenar köşelere konularak karnımızı doyurduğumuz…
Sokak köpeklerinden biriyim artık…
Bazen hiç tanımadığımız biri tarafından başımız okşanır…
Bazende hoşt…Diye kovuluruz…
Bazen bir anne bize yaklaşan çocuğunu uyarır ;
Yapma çocuğum,sevme onu pistir..
Sokak köpeği o hastalıklıdır…
Sanki biz isteyerek sokağa düşmüşüz gibi…
Hiç sebepsiz…
Tekmelendiğimizde olur…
Bazen dövülürüz…
Horlanırız…
Canımızdan bile oluruz…
Bir sapık tarafından tacize bile uğrarız…
Çünkü biz bir sokak köpeğiyiz…
Sokaklardır artık sahibimiz…
Birde merhametil insanlarımız…
Şimdide duyduk !…
Bizimle ilgili bir kanun çıkarılacakmış..
Biz terkedilen o sokaklardan toplanacakmışık…
Barınaklara alacaklarmış bizi…
Bir ay içinde bizleri sahiplenen olursa yeni ailelerimiz olacak…
Bir ay içersinde sahiplenen olmazsa…
Uyutulacakmışık…
Burasını anlamadığımızı mı sanıyorsunuz ?…
Okumuş…
Takım elbiseli…
Boynu kravatlı…
Mevki makam sahibi olmuş insanlar…
Utanıyorsunuz…
Değilmi ?…
Bizi öldüreceğinizi söylemeyede…
Diliniz varmıyor…
Uyutacağız diyorsunuz…
Bizi öldürmeyin…
Bizde sizin gibi bir anadan babadan olduk…
Bizde bir can taşıyoruz…
Bizimde her canlı gibi bu Dünyada yaşama hakkımız var…
Bizimde hislerimiz var…
Bizimde duygularımız var sizler gibi…
Bizimde sevgiye ihtiyacımız var…
Sizler gibide aç gözlüde değiliz…
Bir kap yemek bir kap su…
Birde barınak…
Yeter bize…
Birde sevgi…
Sevgisiz yaşayamayız…
Bir sokak köpeğinin bakın gözlerine…
Hepsinin gözü yaşlıdır…
Karnı doysa bile…
Sevgiye hep açtırlar…
Öldürmeyin bizi…

Kemal Karataş

EGEDE YAŞAM  :::  Özgür İnternet Gazetesi

Halkın ve Sadece Haklının Yanında…

YAŞASIN CUMHURİYET…