“Ben ölünce mezarıma asla taş koymayın, çimento dökmeyin” demiş.!
Bir spiker Aşık Veysel ile röportaj yaparken şu soruyor:
Ben ölünce mezarıma asla taş koymayın, çimento dökmeyin demişsiniz.
Neden acaba.!
Elinde bağlaması,
hafif kamburunu çıkarmış, üstünde yelekli gri takım elbisesi, içinde boğazına kadar iliklediği beyaz gömleği, başında hafif geriye ittiği şapkası, o her zamanki sakinliği ile konuşuyor.
– Eğer gözlerim olaydı, ben toprağı göremeyecektim, özelliklerinin farkında olmayacaktım, çiğneyip geçecektim…
-Ben öldükten sonra üzerimde otlar bitsin, çiçekler açsın…
-Taş kapatır, çimento örter, hiç kimse istifade edemez…
-Ölünce benim toprağım da milletime hizmet etsin…
-Orada biten otlardan koçlar yesin et olsun, koyun yesin süt olsun, arı yesin bal olsun…
-Yoksa taşın altına yatmakla bir faydam olmaz.
Bu nasıl bir yürektir, bu nasıl bir bakış açısıdır, bu nasıl bir “gönül gözüdür”…
Sivas’ın bir köyünde dünyaya gelen ve gözleri görmeyen bir ozan, bundan elli yıl önce, onca yazdığı türküyle, şiirle, maniyle yetinmemiş; öldükten sonra bile milletime nasıl hizmet edebilirim diye kafa yorarken…
Biz bugün;
-“Bu millete nasıl hizmet ederim” diye kendimize hiç soru soruyormuyuz?
Aşık Veysel Anısına Saygıyla ve rahmetle
Aşık Veysel’e sormuşlar;
“Üstad Dünya’dan ne anladın?”
Büyük ozan cevap vermiş.
“Say ki bir pazar yeri dolaştım, üç metre bez aldım, gidiyorum.
Gözünü açıyorsun; “doğdu” diyorlar,
Gözünü kapatıyorsun; “öldü” diyorlar.
İşte bu göz kırpışa; “ömür” diyorlar…
Turan ÇATAL
Araştırmacı Gazeteci-Yazar