YAŞAM TRENİ
Ayağımın altındaki zemin geldi gitti, avucuma bırakılan mahsun alyansa feri sönmüş gözlerimle baktım, ihanet kokusu çarptı burnuma, sevilme umudu yaşamımdan çıktı.
Yaşamaktan bir anlığına vazgeçmiş bedenimle! istenmediğime memnun olmak geldi aklıma, bardağın dolu tarafını görme alışkanlığımı edindiğimden beri, zor anlarım da yeni açılacak kapının heyecanı sarar her yanımı bu defa zordu; isyanlara sürükleniş, sorular çıldırtıcı …
Öfkenin düşüncelerimi ele geçirişi, nedenler, niçinler, nasıllara fırsat bırakmıyor. Bir açıklama bekliyorum, gönlüme su serpilsin diye yüzündeki her kıvrımı inceliyorum suçluluk, zavallıya acıma, dudak kenarlarında yapmacık hüzün.
Mutluluğa kanat çırpmanın sabırsızlığı ile ışıldayan gözlerinde ki, bakışlarından dalıyorum, kapıları bana kapanmış gönlüne başkası geçip yerleşmiş, esen rüzgarla salınan saçların da ölümümün soğuk nefesini soluyorum, kendi mezarımın başında kendime acıyorum, cehennemimin alevi dağlıyor her yanımı, zebanilere bana azap çektirme hakkını veren ben, asi benin karşısında mahcup! yine yanıldık diyor.
Gönül garımda sabırsız bir tren beni bekliyor rotamız meçhul, güzergah belirsiz, valizler hazır; içinde belkiler, galibalar, keşkeler, acabalar, şüpheler, sorgular, ihanet okları, umut meşalesi…
Avuntular taşmış valizin sağından solundan, tutup fırlatıyorum mutluluk kırıntılarıyla doyduğunu sanan benliğime meydan okuyarak biniyorum sevinç çığlıklarının olduğu diyara beni götürecek hayat yolculuğundaki yaşam trenime…
Şule BECER
Ressam – Yazar
EGEDE YAŞAM ::: Özgür İnternet Gazetesi
Halkın ve Sadece Haklının Yanında…
YAŞASIN CUMHURİYET…
MUSTAFA KEMAL’İN ASKERLERİYİZ…